Dawno temu, w pewnej wsi mieszkali dwaj bracia wychowywani przez babcię. Młodszy z braci w wieku 12 lat jak zawsze podczas wakacji bawił się nad strumieniem. W pewnej chwili zauważyłem nieduży kamień. Podniósł go i zaczął oglądać. Oglądał go siedząc i przyglądając mu się. Kiedy słońce chyliło się ku zachodowi, odłożył kamień w miejsce skąd go wziął i odszedł. Co trzy lata przychodził on nad strumień, brał do ręki ten sam kamień, ten znaleziony w wieku 12 lat i oglądał. Spędzał na tym prawie cały dzień.
Kiedy młodszy brat miał 33 lat przyszedł nad strumień ze starszym bratem. Starszy brat patrzył na młodszego brata jak rozgląda się nad brzegiem, pochyla się i prostując trzyma w dłoni nieduży kamień, siada nad brzegiem i przygląda mu się z fascynacją.
Kiedy bracia wracali starszy zapytał młodszego: -- Po co ty to robisz? Dlaczego co 3 lata przyjeżdżasz tu i oglądasz ten sam kamień?
Młodszy brat spojrzał w niebo, a później na brata: -- Widzisz... Z tym kamieniem jest jak z dwiema sprawami w życiu człowieka. Pierwsza to Biblia. Ile razy kończę ją czytać i zaczynam od nowa, zawsze coś nowego do mnie dotrze, na coś inaczej spojrzę. Wszystko zależy od wieku. Druga sprawa to człowiek. Nie możesz poznać kogoś na sto procent, bo to nie możliwe. Ale jeśli potrafisz się zachwycić takim kamień, i co trzy lata widzieć go inaczej, to wobec człowieka możesz czynić tak samo.
Starszy brat: -- Co trzy lata rozmawiać z kimś?
Młodszy brat zaśmiał się: -- Nie. Ale co dziennie patrzeć na drugiego człowieka tak, jakbyś go widział pierwszy raz w swoim życiu i chciał go poznać najlepiej jak potrafisz, tal jakby jutra miałby już nie być, jakby świat miał się skończyć za godzinę.
Ludzie myślą, że mają czas, że mogą wszystko, a nikt nie wie co się stanie za godzinę, czy dnia następnego, czy nie umrę, czy będę żył.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz